Dziesięcina

,,Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza, aby był pokarm w domu moim i wypróbujcie mnie — rzecze Pan Zastępów — czy nie otworzę wam okien niebieskich, i nie wyleję na was błogosławieństwa, że nie wystarczy miejsca, aby je przyjąć." -III Ks. Nefiego 24:10

Obietnica otwartych okien niebios: Zrozumieć prawo dziesięciny

W zgiełku codziennego życia często zarządzamy naszymi finansami z troską i precyzją, starając się zapewnić byt sobie i naszym rodzinom. Ale co, jeśli jednym z najpotężniejszych narzędzi do osiągnięcia zarówno doczesnego, jak i duchowego dobrobytu, jest zasada, która na pierwszy rzut oka wydaje się być poświęceniem?

Historia ubogiej wdowy, którą opisał ewangelista Marek, doskonale to ilustruje. W porównaniu z bogactwami wrzucanymi do świątynnej skarbnicy, jej dwa grosze były zaledwie drobną sumą. Jednak Zbawiciel nauczał: „Ta uboga wdowa wrzuciła więcej do skarbnicy niż wszyscy, którzy wrzucali”. Dlaczego? Ponieważ „ta ze swego ubóstwa wrzuciła wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie” (Ew. Marka 12:43–44). Jej dar nie był oceniany po wartości, ale po wierze i poświęceniu, jakie reprezentował.

Dzisiaj Bóg nie prosi nas o wszystko, co mamy. Prosi o jedną dziesiątą. Ta zasada, znana jako dziesięcina, jest zaproszeniem do okazania naszej wiary i zaufania w sposób, który przynosi błogosławieństwa daleko wykraczające poza finanse.

Dzisięcina to starożytne przykazanie dla współczesnych uczniów

Dziesięcina nie jest nowym pomysłem. To starożytne przykazanie, którego lud Boży przestrzegał od tysięcy lat. Już w Starym Testamencie czytamy, jak Abraham zapłacił dziesięcinę Melchizedekowi (zob. I Ks. Mojżeszowa 14:18–20), a Jakub obiecał Panu dziesiątą część wszystkiego, co otrzyma (zob. I Ks. Mojżeszowa 28:20–22). W naszych czasach Pan przywrócił to prawo przez Proroka Józefa Smitha, polecając członkom Swojego Kościoła, aby oddawali jedną dziesiątą swoich dochodów na budowanie Jego królestwa na ziemi (zob. Doktryna i Przymierza 119:3–4).

Czym więc jest dziesięcina? To poświęcenie dziesiątej części naszego dochodu Panu. Płacąc ją, oddajemy Bogu pierwsze miejsce w naszym życiu, przed naszymi własnymi troskami i pragnieniami. Jest to akt wiary, który pokazuje, że ufamy Mu bardziej niż dobrom materialnym.

Te święte fundusze są wykorzystywane do wielu celów, które błogosławią dzieci Boże na całym świecie:

• Budowa i utrzymanie świątyń i domów spotkań.

• Wspieranie pracy misjonarskiej.

• Drukowanie pism świętych i innych materiałów.

• Sponsorowanie kościelnych instytucji edukacyjnych.

Choć dziesięcina dotyczy spraw doczesnych, jest to przede wszystkim prawo duchowe. Prezydent Russell M. Nelson nauczał: „Płacenie dziesięciny wymaga wiary, a także buduje wiarę w Boga i w Jego Umiłowanego Syna”. Kiedy decydujemy się płacić dziesięcinę, nawet gdy jest to trudne, nasza wiara w Ojca Niebieskiego i Jezusa Chrystusa pogłębia się, a my zbliżamy się do Nich.

Obietnica Pana: Otwarte okna niebios

Najbardziej znana obietnica związana z dziesięciną pochodzi z księgi proroka Malachiasza. Pan rzuca nam wyzwanie: „Przynieście całą dziesięcinę do spichlerza […], a doświadczcie mnie w tym, mówi Pan Zastępów, czy wam nie otworzę okien niebieskich i nie wyleję na was błogosławieństw ponad miarę” (Ks. Malachiasza 3:10).

Jakie są te błogosławieństwa? Starszy Neil L. Andersen wyjaśnił: „Okna niebios otwierają się na wiele sposobów. Niektóre z nich są doczesne, ale wiele jest duchowych. Niektóre są subtelne i łatwe do przeoczenia”. Błogosławieństwa te mogą obejmować większy spokój w sercu, głębsze zrozumienie ewangelii, ochronę przed pokusami, siłę do pokonywania trudności czy po prostu zdolność do radzenia sobie z tym, co mamy.

Starszy David A. Bednar nauczał, że tak jak okna wpuszczają do budynku naturalne światło, tak posłuszeństwo prawu dziesięciny wpuszcza do naszego życia duchowe światło i perspektywę. Czasem największym błogosławieństwem nie jest to, co otrzymujemy, ale to, kim się stajemy dzięki naszemu posłuszeństwu.

W historii Kościoła znajdujemy wiele inspirujących przykładów wiary. Mary Fielding Smith, po tym jak jej mąż Hyrum został zamordowany, samotnie wychowywała dzieci w skrajnym ubóstwie. Mimo to, kiedy przyszła pora płacenia dziesięciny, nalegała na oddanie dziesiątej części swoich skromnych zapasów, ufając, że Pan się o nią zatroszczy. Jej przykład uczy nas, że błogosławieństwa Pana są pewne, jeśli tylko okażemy Mu naszą wiarę.

Święte fundusze i boskie zarządzanie

Fundusze pochodzące z dziesięciny należą do Pana. On powierzył ich administrowanie Swoim wybranym sługom. W Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich decyzje dotyczące wykorzystania tych świętych funduszy podejmuje rada składająca się z Pierwszego Prezydium, Kworum Dwunastu Apostołów i Przewodniczącej Rady Biskupiej (zob. Doktryna i Przymierza 120:1).

Starszy Neil L. Andersen podkreślił: „Te święte fundusze nie należą do przywódców Kościoła. Należą do Pana. Jego słudzy są dogłębnie świadomi świętej natury ich szafarstwa”. Słowo „szafarstwo” oznacza świętą odpowiedzialność za opiekę nad czymś, co należy do Boga. Przywódcy Kościoła podchodzą do tej odpowiedzialności z największą powagą, poszukując woli Pana w każdej decyzji.

Dzięki wiernemu płaceniu dziesięciny przez członków na całym świecie, Kościół może realizować swoje boskie cele. Jesteśmy świadkami budowy świątyń w najdalszych zakątkach ziemi, a ewangelia dociera do milionów ludzi. Każda osoba płacąca dziesięcinę, niezależnie od kwoty, staje się partnerem w wielkim dziele Boga.

Zaproszenie do wiary na temat dzisięciny

Prawo dziesięciny jest czymś znacznie więcej niż tylko finansowym obowiązkiem. To sprawdzian wiary, przywilej i zaproszenie do głębszej relacji z Bogiem. To szansa, aby pokazać, że ufamy Mu bezgranicznie.

Oddając Panu naszą dziesięcinę – czy to z obfitości, czy z ubóstwa – naśladujemy ducha ofiary ubogiej wdowy. Pokazujemy, gdzie naprawdę jest nasz skarb. W zamian Pan obiecuje nam błogosławieństwa, których nie da się kupić za żadne pieniądze – spokój, wiarę i otwarte okna niebios.